به نرمی سخن بگو ای عشق من
به نرمی سخن بگو ای عشق من
و مرا صمیمانه درآغوش خود بفشار
باشنیدن آواهای تو
لحظات لرزان و شکنندهء من آغاز می شوند
ما هر دو در این دنیاییم
و چه نزدیک به یکدیگر
با عشقی که کمتر کسی
هرگز آنرا شناخته است
روزهای شرابی رنگ با هم بودنمان لبیرز از گرمای خورشید است
و شبهای ژرف و مخملینی که ما هر دو یکی هستیم
زندگیم از آن توست
تنها برای آنکه تو با عشق به دنیای من وارد شدی
و با چه آرامشی به دنیای من آمدی ای عشق من
به نرمی سخن بگو ای عشق من
تا هیچ کس جز آسمان صدایمان را نشنود
پیمانهای عاشقانه ای که با هم بستیم
تا لحظهء مرگمان زنده خواهند ماند
به نرمی سخن بگو ای عشق من
صــــــدا
در آنجا بر فــــراز قله کــــوه
دو پایم خسته از رنج دویدن
به خود گفتم که در این اوج ، دیگر
صدایم را خدا خواهد شنیدن
***
به سوی ابرهای تیره پر زد
نگاه روشن امیدوارم
زدل فریاد کردم که ای خداوند
من او را دوست دارم دوست دارم
***
صدایم رفت تا اعماق ظلمت
به هم زد خواب شوم اختران را
غبار آلوده وبی تاب کوبید
در زرین قصر آسمان را
***
ملائک با هزاران دست کوچک
کلون سخت سنگین را کشیدند
زطوفان صدای بی شکیبم
به خود لرزیده در ابری خزیدند
***
ستونها همچو ماران,پیچ درپیچ
درختان در مه سبزی شناور
صدایم پیکریش را شستشو داد
زخاک ره ، درون حوض کوثر
***
خدا در خواب رویا بار خود بود
به زیر پلکها پنهان نگاهش
صدایم رفت وبا اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش
*** ولی آن پلک های نقره الود
دریغا،تا سحرگه بسته بودند
سبک چون گوش ماهیهای ساحل
به روی دیده اش بنشسته بودند
***
صدا صد بار نومیدانه برخواست
که عاصی گردد وبر وی بتازد
صدا می خواست تا با پنجه خشم
حریر خواب او را پاره سازد
***
صدا فریاد می زد از سرد درد
به هم کی ریزد این خواب طلایی؟
من اینجا تشنه یک جرعه مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدایی
***
مگر چندان تواند اوج گیرد
صدایی دردمندو محنت آلود؟
چو صبح تازه از ره باز آمد
صدایم از صدا دیگر تهی بود
***
ولی اینجا به سوی آسمانها
هنوز این دیده امیدوارم
خدایا این صدا را می شناسی
من او را دوست دارم دوست دارم دوست دارم ......
سایه های روی دیوار
هر روز خورشید که از میانه آسمان میگذرد
سایه بلند و باریک یک زن روی دیوار روبروی پنجره اطاق یک مرد نمایان میشود ..با آن موهای بلند افشانش که در باد تکان
می خورند.
و هر روز وقتی خورشید از میانه آسمان میگذرد..مرد صندلیش را کنار پنجره میگذارد
و از آنجا به سایه زن نگاه میکند.سیگاری روشن میکند و نگاهش خیره به حرکت موهای زن روی دیوار می ماند...خطوط اندام زن را با نگاهش دنبال میکند...
....گردنش..سینه هایش..کمرش ..و بعد که سایه کم کم در رنگ دیوار حل می شود
..خورشید که به غرب می رسد زن شروع
به محو شدن میکند
..کمرش..سینه هایش....گردنش..و آخرین چیز که برای ماندن تلاش میکند و نمی ماند... موهای افشان او در باد است.
........
امروز چندیست که مرد با سایه زن آشناست. او روی صندلیش نشسته میخواهد پرده بالای پنجره را عقب تر بزند که سایه دستش روی موهای زن میافتد.
دستش را سریع پس میکشد!...به آرامی
دستش را بالا می برد...و سایه دوباره روی موهای زن می افتد!. دستش را حرکت میدهد..
انگار میخواهد موهای زن را از صورتش کنار بزند..قلبش میتپد که....... سایه محو میشود!.
.......
امروز که فردای دیروز است. مرد روی صندلیش نشسته و سیگارش را روشن کرده است. دستش را بالا می برد..سایه کمرنگی روی دیوار میافتد.سایه را روی موهای زن میکشد..نرمی را احساس میکند.دستش را آرام از گردن زن حرکت میدهد......سیگارش را که تمام شده خاموش میکند!
..........
و امروز که روز دیگریست. سایه دست مرد روی پوست سایه زن حرکت میکند که ناگهان مرد با شتاب از روی صندلی بلند میشود ..از خانه بیرون میرود..به حیاط می رسد..و کنار دیوار می ایستد و به بالا نگاه میکند. به پنجره هایی که بسته و نیمه بازند...به پرده هایی که تکان میخورند...اما چیزی نمی بیند! .... آفتاب چشمش را می زند و او جز سیاهی چیزی نمی بیند. ...نگاهش را بر می گرداند.سایه زن روی دیوار نیست! عقب تر میرود ..نزدیکتر
می آید .. روی دیوار دست میکشد..اما هیچ چیز جز دیوار و رنگ دیوار نیست!
از پله ها به آرامی بالا میرود و وارد خانه اش می شود. میخواهد صندلی را از کنار پنجره بردارد که....می بیند سایه زن هنوز روی دیوار است !
لبخندی میزند.به سایه نگاه میکند...و سیگارش را روشن می کند.